Οικογένεια πολύτεκνη και άκρως αθλητική. Ο μπαμπάς για πολλά χρόνια υπήρξε ένας από τους κορυφαίους δεκαθλητές και από την Κυριακή (25/5) έπεσε στην πέμπτη θέση όλων των εποχών στο αγώνισμα: ο λόγος έχει να κάνει με την παρουσία του γιου του στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα της Σμύρνης.
Ο Άγγελος Ανδρέογλου στη Σμύρνη μετά τον αγώνα του στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα
Ο Άγγελος Ανδρέογλου ολοκλήρωσε τον αγώνα του με δέκα στις δέκα νίκες και συγκέντρωσε 7.926 βαθμούς για να γίνει ο δεύτερος Έλληνας όλων των εποχών στη χώρα μας. Πίσω του, τρεις θέσεις, βρίσκεται ο πατέρας του και προπονητής του Ευθύμης Ανδρέογλου που υπήρξε αθλητής της εθνικής ομάδας με πολύ καλές παρουσίες.
“Δεν ξέρω πως είναι να μην είσαι σε αθλητική οικογένεια. Στο σπίτι έχουμε γυμναστήριο, από τότε που ήμασταν μικροί και έχουμε περάσει πολλές ώρες εκεί. Όλοι γυμναζόμαστε. Ο μπαμπάς δε μας παρότρυνε να ασχοληθούμε με το στίβο. Όταν ήμασταν πολύ μικροί τον βλέπαμε που πήγαινε προετοιμασίες, γύρναγε από την προπόνηση και ήταν κουρασμένος εμείς δεν καταλαβαίναμε θέλαμε να παίξουμε τον ξεθεώναμε. Ο μπαμπάς μας λέει συχνά ιστορίες ότι ο Αντώνης όταν ήταν μικρός έπαιρνε μια μπάλα και έκανε πως ρίχνει σφαίρα, χωρίς καν να του έχει δείξει κάποιος κάτι.
Κάποια στιγμή λέγαμε πως όταν μεγαλώσουμε θα γίνουμε δεκαθλητές, αυτό στην πορεία μας έφυγε σαν να το ξεχάσαμε και δεν ασχοληθήκαμε παρά μόνο στην πρώτη λυκείου όταν με παρότρυνση του γυμναστή μας μπήκαμε στο σχολικό πρωτάθλημα. Θυμάμαι τότε ο ένας βγήκε τελευταίος και άλλος τρίτος από το τέλος. Νομίζω πως πήγαμε σε εκείνους τους αγώνες περισσότερο για να χάσουμε το μάθημα. Αλλά εμείς νομίζαμε πως κάτι πετύχαμε. Μετά από εκεί κάναμε όλο το καλοκαίρι προπόνηση και την επόμενη χρονιά έκανα πανελλήνιο ρεκόρ Κ18. Είχαμε πορωθεί πάρα πολύ.
Υπήρχε ένα μεγάλο πάθος, ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με αυτό. Το πάθος έχει διαφοροποιηθεί και έχει αλλάξει σε σχέση με τότε που ήμουν παιδί. Επίσης περνάει διάφορες φάσεις, υπάρχουν περίοδοι που το ξανά βιώνω. Άλλες φορές επικρατεί πειθαρχία“.
Οι αναποδιές που αλλάζουν τα δεδομένα
Το δέκαθλο είναι ένα …αγώνισμα διάρκειας δύο ημερών αποτελούμενο από δέκα επιμέρους αγωνίσματα. Όσα συμβούν, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, θα καθορίσουν το αποτέλεσμα. Μεγάλη σημασία έχει και ο τρόπος που ο αθλητής θα διαχειριστεί και το ψυχολογικό σκέλος.
“Οι αναποδιές είναι αυτές που μπορούν να καθορίσουν το αποτέλεσμα. Μπορεί να είσαι σε πολύ καλή κατάσταση, σε θέση να κάνεις μεγάλα πράγματα. Και γίνεται κάτι μικρό και απλό και σου τα χαλάει όλα κι εσύ αρχίζεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου. Και επειδή είσαι μέσα στην πίεση του αγώνα δεν είναι εύκολο να σκεφτείς ήρεμα και χαλαρά και μπορεί να καταλήξεις να κάνεις κάτι μέτριο, το οποίο όμως θα σε στιγματίσει. Ακόμη και καλά να πας κάπου, έχεις άλλη μιάμιση μέρα, οπότε δεν μπορείς να χαρείς και πολύ. Κάτι μέτριο διορθώνεται, μπορεί βέβαια να προσπαθήσεις να κάνεις την υπέρβαση στο επόμενο και τελικά να το καταστρέψεις και αυτό και μετά αρχίζει και γίνεται λίγο ανυπόφορο γιατί έχεις την κούραση. Για μένα οι περισσότεροι αγώνες σου δίνουν μια γεύση ανικανοποίητου, και είναι λιγότεροι αυτοί με την απόλυτη επιτυχία“.
Το Ευρωπαϊκό της Ρώμης και οι στόχοι που δεν πρέπει να εγκλωβίζουν
“Στόχοι πρέπει να υπάρχουν γιατί αλλιώς χάνεσαι λίγο“, λέει ο Άγγελος, που ωστόσο εξηγεί ότι δε θέλει να είναι εγκλωβισμένους στους στόχους του. “Μου αρέσει να το αφήνω να με πάει. Υπάρχει και στόχος και όνειρο. Όμως δε θέλω τον εγκλωβισμό. Θέλω να κάνω και άλλα πράγματα στη ζωή μου. Ούτε να νιώθω πως θα αυτοκτονήσω αν δεν τον πετύχω. Ο τωρινός μου στόχος είναι να είμαι στην ομάδα για το Ευρωπαϊκό της Ρώμης. Επίσης είναι σημαντικό για εμένα να ξεκουραστώ λιγάκι, γιατί αν πάω και στο ευρωπαϊκό θα είναι το τρίτο δέκαθλο σε ένα μήνα, κάτι που δεν έχω ξανά κάνει ποτέ. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι όνειρο ωστόσο το επίπεδο έχει ξεφύγει. Κάνεις 8.000 β. και οριακά έχεις πετύχει κάτι, το όριο είναι 8.500. Στο Ρίο το όριο ήταν 8.100, τώρα ακόμη και στους Ευρωπαϊκούς είναι υψηλότερο“.
Οι 8.000 βαθμοί αποτελούν ένα πόθο κι ένα στόχο του 26χρονου αθλητή. Πόσο μάλλον τώρα που βρέθηκε τόσο κοντά σε αυτούς.
“Σίγουρα θα πρέπει να το παλέψω παραπάνω. Τους 8.000 β. ήξερα πως μπορώ να τους κάνω από πέρυσι, στο αντίστοιχο Βαλκανικό. Φέτος το περίμενα ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι καλό σε έναν κανονικό αγώνα όπως στη Σμύρνη, όπου παρότι δε βγήκαν πολλά ρεκόρ (3 ρεκόρ), όλα τα αγωνίσματα κινήθηκαν σε καλά επίπεδα“, είπε.
Τα δέκα ζευγάρια παπούτσια και οι προπονητές στα σύνθετα
Οι περισσότεροι δεκαθλητές ανάμεσα στα αγωνίσματα …σέρνουν μαζί τους μια μεγάλη βαλίτσα με όλα τα απαραίτητα. Διαφορετικών ειδών παπούτσια, αγωνιστικές εμφανίσεις, εξοπλισμός, φαγητό και ενυδάτωση, είναι ανάμεσα σε αυτά που απαιτείται να κουβαλούν για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις.
“Συνήθως έχω επτά ζευγάρια παπούτσια, θα μπορούσε η τσάντα να έχει μέσα και δέκα. Κουβαλάμε ακόμη εξοπλισμό για να δέσουμε αγκώνες, πόδια, λάστιχα για ενδυνάμωση και και πολλά άλλα πράγματα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των συνθέτων είναι πως οι δεκαθλητές περνάμε μαζί πολλές ώρες και αναπτύσσουμε μια ιδιαίτερη σχέση. Νομίζω όπως όσοι περνάνε δύσκολα ερχόμαστε κοντά. Αυτό συμβαίνει και με τους δεκαθλητές, περνάμε τα άγχη μαζί και όλες τις δυσκολίες μας“.
Ο Άγγελος όπως και ο δίδυμος αδελφός του Αντώνης, ο οποίος επίσης ασχολείται με το δέκαθλο, γυμνάζονται με τον μπαμπά τους. Παράλληλα υπάρχουν στιγμές που θα κληθούν να ζητήσουν τη συμβουλή εξιδεικευμένων προπονητών τεχνικών αγωνισμάτων.
“Ο μπαμπάς είναι πολύ καλός προπονητής και ξέρει από πρώτο χέρι το σύνθετο. Όσο ελίτ κι αν είναι κάποιος δεν μπορεί να τα γνωρίζει όλα τα αγωνίσματα το ίδιο καλά. Το δεύτερο είναι ότι έχω τελειώσει κι εγώ ΤΕΦΑΑ, το ψάχνουμε γενικά και με τον Αντώνη με τη βοήθεια του ίντερνετ και το συζητήσαμε πάρα πολύ και οι τρεις μαζί. Ας πούμε τον προγραμματισμό τα προηγούμενα χρόνια τον έστελνε ο μπαμπάς και τον συζητάγαμε. Φέτος κατά κύριο λόγο τον έκανα εγώ, τον έστειλα και τον είδαμε με το μπαμπά στη συνέχεια. Στη Θεσσαλονίκη όταν χρειάζεται είναι δύο τρία άτομα που μας βοηθάνε. Προετοιμασίες που πήγαμε συνεργαστήκαμε με αρκετά άτομα.
Αντώνης και Άγγελος Ανδρέογλου με τον μπαμπά και προπονητή τους, Ευθύμη Ανδρέογλου
Τώρα εδώ στον αγώνα με είδαν πολλοί προπονητές πέντε, έξι και πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ. Ήταν λες και μου έλεγαν αυτά ακριβώς που ήθελε. Τους εμπιστεύτηκα τους προπονητές. Αν δεν εμπιστευτώ κάποιον μετά κάνω αυτά που πιστεύω πως πρέπει να κάνω για να μη το χαλάσω. Στο δίσκο που έκανα το ρεκόρ εμπιστεύτηκα πάρα πολύ τον Παπαδόπουλο που με έβλεπε. Δε μου είπε παράλογα πράγματα και κατάλαβε πως μιλάει σε δεκαθλητή και όχι σε κανονικό δισκοβόλο”.
Τι πρέπει όμως να διαθέτει κάποιος για να ασχοληθεί με το Δέκαθλο; Ο Άγγελος εξηγεί: “Σίγουρα πρέπει να έχεις ένα ταλέντο για να μπορέσεις να ασχοληθείς με το σύνθετο.. το δέκαθλο εκτός από κούραση έχει και πολύ ψυχολογική φθορά, καθώς πρέπει στην προπόνηση να ασχοληθούμε με δέκα αγωνίσματα. Δεν μπορούμε να αυτοματοποιήσουμε εντελώς κάθε αγώνισμα. Η φιλοσοφία στη δουλειά μας είναι να κρατάμε ισορροπία σε κάθε αγώνισμα. Επίσης πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος.
πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί το κάνω. Σαν να μην είναι value for money αυτό που κάνουμε. Ο αγώνας είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν πάω και φεύγω αμέσως, το νιώθω λίγο ιερό όλο αυτό που συμβαίνει για δύο ημέρες. Δεν μπορείς να πας και να κάνεις δέκαθλο παίζοντας. Πρέπει να ξέρεις τι κάνεις και σε ανταποδίδει αυτό μετά τα 1.500 μ. όπου ότι και να έχεις πετύχει το συναίσθημα που βιώνεις είναι μοναδικό“.
Ο Ανδρέογλου αναφέρθηκε και στο αγώνισμα για το οποία θα άφηνε τα σύνθετα, τα αγαπημένα του 110 μ. εμπόδια.
“Όταν έχω αμφιβολίες για το τι κάνω εδώ, συνήθως λέω γιατί δεν πάω να τρέξω μια κούρσα εμπόδια να τελειώνουμε. Έχω ένα έντονο κίνητρο στα εμπόδια, γιατί και με τα άλλα παιδιά δεν είμαι πολύ μακριά. Χαίρομαι που μπορώ να είμαι ανταγωνιστικός και σε ένα αγώνισμα και σίγουρα θέλω να τρέξω κάτω από 14.00“, είπε ο αθλητής που έχει ρεκόρ 14.12.
Η δεύτερη μεγάλη αγάπη…η μουσική
Τα δίδυμα αδέλφια (συνολικά έξι αδέλφια) πριν ερωτευτούν το δέκαθλο αφιέρωσαν πολλές ώρες της ζωής τους στη μουσική. Μέχρι την τρίτη Λυκείου, στη γενέτειρα τους τη Δράμα, πήγαιναν ωδείο κάνοντας στην ουσία σπουδές μουσικής. Η πρώτη αυτή αυτή αγάπη δεν έφθινε ποτέ, απλώς διαφοροποιήθηκε σε σχέση με το είδος της.
“Παίζω κιθάρα και ο Αντώνης βιολί. Από μικροί κάναμε ωδείο, στην ουσία σπουδές στη μουσική κλασική μουσική. Σταματήσαμε στην τρίτη λυκείου όταν είχαμε και τις εξετάσεις και ήδη κάναμε συστηματικά προπόνηση.
Πλέον το κάνουμε περισσότερο για τη διασκέδαση μας και κάποιες φορές κάνουμε live σε μαγαζιά στη Θεσσαλονίκη με το είδος της μουσικής πλέον πιο λαϊκό. Η οικογένεια εκτός από αθλητική είναι και μουσική, αφού ο παππούς μας παίζει κλαρίνο και είναι από τους καλύτερους στο είδος του“.
